Czas ucieka!
Wpis dodano: 2 listopada 2020
Tak!, czas leci jak zwariowany… Moje latka śmignęły jak sen jaki złoty. Oczywiście: nawet nie obejrzałem się kiedy.
Wielkiego sentymentu do dawnego czasu nie mam, choć dzieciństwo miałem cudne.
Z dzisiejszego punktu widzenia jak mogło być cudnie w kilka lat po wojnie? Wprawdzie jej nie doznałem, ale czas był w żaden sposób niepodobny do obecnego.
Pamiętam jeszcze jak przez sen ruiny domów i przaśność wszystkiego.
A potem, powolutku, rok za rokiem było lepiej i lepiej.
Kiedy pierwszy raz dźwigałem na plecach tekturowy tornister, to duma mnie rozpierała.
A lata biegły: podstawówka, liceum, uniwersytet. Pierwsze własne mieszkanie, małżeństwo, pierwszy telewizor, pierwszy samochód, dwójka dzieci, a teraz już także dwójka wnucząt.
No, zwykły życiorys. Dokładnie będziecie to samo mieć i przeżywać.
Myślę, że warto mieć albumy ze zdjęciami. Na nich czas stoi w miejscu. Sęk w tym, że przeleciał jak sen jaki złoty. Z perspektywy lat nie wiadomo, jak szybko to się stało. Ale jest także coś, co dostaliśmy w „podarunku”. Otóż życie ludzkie coraz bardziej się wydłuża. Teraz mieć na przykład 80 lat to żadna nowość. Sęk w tym, że nie wszyscy docieramy do tej mety. Ale to już jest kwestia „zdrowego życia” oraz mocnego organizmu.
Dar życia jest nieprzewidywalny. Komu co będzie dane nigdy nie wiadomo.
Przeglądam stare, rodzinne albumy… I zastanawiam się jak długo jeszcze?