Czy życie ma sens?
Wpis dodano: 27 maja 2019
Siedzę ja sobie w kolejce przed gabinetem lekarskim i patrzę, a tam na stoliku leży gazeta pn. „ŻYCIE ma SENS”. Interesujący tytuł, więc zacząłem to-to przeglądać, a momentami nawet czytać.
Zdawało mi się, że życie ma sens i dla wierzących, i dla ateistów. To pismo jednak zdecydowanie przekonuje, że sens życia tkwi w wierze. Poczułem się więc „wyautowany” z sensu życia.
Oto tytuły kilku artykułów: „Jacy będziemy w niebie?”, „Pewność zbawienia. Jak ją mieć?”, „Ludzie nadziei”, „Druga szansa w życiu”, „Pytania ateisty”… Jeden z tych artykułów ma taki wstęp: Połowie z nas trudno jest uwierzyć w Boga z powodu cynizmu i sceptycyzmu czasów, w których żyjemy. Jednak druga połowa jest zaintrygowana tym, że On może naprawdę istnieć.
No, niby słuszne to zdanie, ale mógłbym odparować, że skoro Bóg może naprawdę istnieć samo w sobie jest domniemaniem i nadzieją, a nie dowodem. I tak możemy bez końca przeciągać jedne poglądy (wierzenia) poprzez drugie (niewiarę).
Mógłbym tu jeszcze inne tytuły i argumenty przytaczać, ale szkoda czasu. Tę kwestię widzę jednoznacznie: każde życie, czy pełne wiary, czy ateistyczne MA SENS! Życie może być darem Boga, ale nie wykluczone, że jest wyłącznie darem Natury (która też niekoniecznie musi pochodzić od Boga). Agitowanie tej czy innej wersji jest nonsensem.
Czytelnikom w.w. pisma życzę, by wiara się spełniła. A my – ateiści – żyjemy bez domysłów, lecz równie pięknie. Niestety ostatnio dowiedzieliśmy się ile grzechów popełnia Kościół. Więc coś mi w tym wszystkim nie pasuje, bo – jak widać – księża, tak jak ludzie wierzący, też bywają grzesznikami. I to strasznymi! Hipokryzja dotyczy także „świętoszków”.
No, ale dajmy spokój… Żyjmy i wierzmy w co chcemy. Byle przyzwoicie i z wiarą, że dobrze było, że życie miało sens, że zrobiliśmy coś wartego i dobrze ocenionego przez tych, którzy będą o nas pamiętać.