Parszywa sytuacja
Wpis dodano: 15 lipca 2016
Poprzedni wpis na tym blogu nie wziął się z powietrza. Była to adaptacja mojego artykułu sprzed kilku lat o Włodzimierzu Kłaczyńskim. A to dlatego, że sam znalazłem się w sytuacji nie do pozazdroszczenia. Otóż od ponad 17 lat żyję na kocią łapę z Ramoną – beżową persiczką, wypisz wymaluj podobną do Marylin Monroe. Nasza miłość jest absolutna, choć ona traktuje mnie instrumentalnie: daj jeść!, poczochraj!, przycisz telewizor!, pogadaj! I tak biegły nasze szczęśliwe lata.
I nagle Ramona podupadła na zdrowiu. Diagnoza: ciężka niewydolność nerek. A więc zaczęły się codzienne wizyty u weterynarza, kroplówki, zastrzyki, lekarstwa itp. Weterynarz mówi, że sprawa jest trudna. Te nerki już do dawnej formy nie wrócą. Powiedział mi, że koty domowe przeciętnie umierają pomiędzy 16 a 18 rokiem życia. I to właśnie bardzo często z powodu „wyeksploatowania” nerek. I tak nasi pupile wygrały los na loterii. Podobno koty bezpańskie, piwniczne, dożywają przeciętnie dwóch lat ze względu na „okoliczności sanitarne” w jakich żyją.
Wyjazdy do lecznicy były horrorem – Ramona robiła mi w samochodzie istny Auschwitz. Teraz chodzi po domu osowiała; więcej śpi niż mną się zajmuje. A ja siedzę w fotelu ponury i rozmyślam różne warianty jej męki i swojej nadchodzącej samotności. Najgorszy dylemat brzmi tak: czekać na dalszy, z góry wiadomy bieg sprawy, czy uśpić kota, żeby się nie męczył?
Okropny dylemat! Być „zarządcą” czyjegoś losu to trudna sprawa. Kciuk w górę czy kciuk w dół? Nie da się tego zracjonalizować. Pan Bóg (jeśli istnieje) ma paskudną posadę i dlatego na nas zrzuca najtrudniejsze decyzje. Parszywa sytuacja! A z drugiej strony myślę, że ze śmiercią powinniśmy się oswajać. Przecież z góry wiemy, że to ona postawi ostatnią kropkę w naszym curriculum vitae. Jednak tak trudno, tak trudno uwierzyć, że to już teraz, lada chwila… I na zawsze!
Na razie poczekam i nieba będę jej przychylał. A nuż to coś da?